A colección do MUSAVI na súa rama de oftalmoloxía conta cun aparello de grandes dimensións e moi chamativo. Estamos a falar do electroimán cirúrxico, un instrumento moi útil doado pola familia do oftalmólogo Telmo Pérez que empregábase para a extracción de corpos estranos metálicos intraoculares. 

Electroimán Cirúrxico

Ficha técnica

Nº Referencia:
MTOF04
Data de incorporación:
01/05/2018
Procedencia:
Pontevedra
Lugar de orixe:
Doazón
Época:
Entre 1925-1949
Propiedade:
Doada
Ano de fabricación:
non coñecido
Número de serie:
non coñecido
Modelo:
non especificado
Marca:
sen marca

Descrición

A colección do MUSAVI na súa rama de oftalmoloxía conta cun aparello de grandes dimensións e moi rechamante. Estamos a falar do electroimán cirúrxico, un instrumento moi útil fácil pola familia do oftalmólogo Telmo Pérez que se empregaba para a extracción de corpos estranos metálicos intraoculares.

Os nosos antergos coñeceron que as pedras de óxido negro de ferro (imáns) posuían a curiosa propiedade de atraer pequenas pezas de ferro.
Estas pedras foron atopadas en cantidade en Magnesia, Asia Menor, localidade da que se deriva a denominación de magnetos.

En cirurxía xeral, desde tempos inmemoriais, os magnetos foron empregados para a extración de corpos estranos metálicos aloxados nos tecidos do corpo humano; así mesmo, o imán foi usado para este propósito na India, antes da era cristiá.

Feldhaus (1903) atribúe a Hieronymus Brunshwyck (1497- 1534) a primeira mención da extracción magnética dun corpo estrano do ollo. A primeira extracción dun corpo estraño intraocular foi reportada cara a 1842, cando
Nikolaus Meyer extraeu un fragmento de ferro aloxado detrás do iris, a través dunha ferida escleral, cun magneto que pesaba 30 libras. Himli (1843) extraeu un corpo extrano metálico da cámara anterior do ollo e Me Keown (1874), de Dublin, fué o primeiro en introducir un lapis magnético dentro do vítreo para remover unha partícula estrana.

Julius Hirschberg (1843-1925), asistente de Von Geraefé e profesor de oftalmoloxía en Berlín de 1879 a 1900 , aplicou por primeira vez o electroimán para a extracción de corpos estraños intraoculares metálicos imantables (1879); seguidamente escribiu dous manuais clásicos sobre operación magnética en oftalmoloxía (1885 – 1899).

Desde a introdución do electroimán na práctica oftalmolóxica, comezáronse a fabricar diferentes tipos: hainos pequenos, de man, e grandes ou fixos. Os

electroimans grandes ou xigantes caracterízanse polo seu enorme poder de atracción e o seu gran peso, polo cal necesitan un soporte firme e resistente tanto se se montan no piso ou a parede. Existen moitos tipos:
o Habb, o de Errvee, o de Volkmann, o de Cadeiras, o de Mellinger, ou o de Livingston.

Galería

Descrición física

Medidas:
40x1,46x49
Cor:
Marrón, metálica e negra.
Forma:
Ten forma tubular como un telescopio apoiado nun pe. Esa forma tubular finaliza nunha punta de aceiro redonda.
Materiais:
Pel, aceiro e ferro
Inscricións:
Só atopamos o que sería o reflexo dun debuxo ou rascazo na pel que forra o tubo do electroimán
Estado:
Funcional anque en mal estado

Outras pezas de tecnoloxía

Mesa xiratoria de exploración oftalmolóxica Rodenstock

O MUSAVI conta cunha mesa xiratoria de exploración oftalmolóxica doada pola familia do Doutor Telmo Pérez. A peza que aínda se conserva en bo estado é de gran valor histórico, xa que integraba todos os aparellos que se precisaban para a exploración oftalmolóxica e posterior graduación dos lentes: Lámpada de fenedura, Queratómetro, Refractómetro e caixa de lentes. Dous separadores de madeira, sobre a superficie da mesa conformaban os catro espazos nos que se integraba cada unha destas pezas nun cubículo. 

Multostat aparello de electroterapia

O Multostat era un aparello para producir correntes de Leduc, unha corrente uniforme ritmicamente interrumpida. Empregado fai uns cen anos en tratamentos de electroterapia para as neuralxias e músculos, transformaba a corrente alterna en corrente continua de baixa intensidade, aplicable ó tratamento nas persoas. É precursor das actuais correntes galvánicas que se utilizan hoxe en día nos tratamentos de electroterapia.

Tonómetro de Schioetz

A tonometría é a técnica empregada para medir a presión intraocular de forma indirecta a través da medida da tensión da membrana corneal. Mudou moito ó longo de case dous séculos, dende os primeiros intentos de William Browman (1826), consistentes na simple palpación a través do párpado superior, ás técnicas actuais. A primeira técnica que introduxo un instrumento realmente útil e sinxelo para a clínica foi a de Hjalmar Schioetz (1850-1927). Recibe o nome de Tonómetro de Schioetz, e o seu uso extendeuse rapidamente convertíndose no aparello estándar para medir a presión intraocular.

Electroimán Cirúrxico

A colección do MUSAVI na súa rama de oftalmoloxía conta cun aparello de grandes dimensións e moi chamativo. Estamos a falar do electroimán cirúrxico, un instrumento moi útil doado pola familia do oftalmólogo Telmo Pérez que empregábase para a extracción de corpos estranos metálicos intraoculares. 

Fotómetro de chama

Este é un fotómetro de chama, aparello empregado xunto co espectómetro de absorción, data de finais dos anos corenta e funcionaba cunha bombona de butano. Esta era necesaria para activar a chama do aparello e extraer os ions de sodio e potasio.

Vaso Train

O Vaso Train é un equipo de terapia por compresión de vacío. Empregábase para mellorar a circulación do sangue sobre todo nos membros inferiores.

Equipo de neumotórax artificial Sistema Arévalo

O neumotórax artificial Sistema Arévalo é un aparello que xorde na primeira metade do S. XX para o tratamento de afeccións pulmonares como a tuberculose.

Lámpada de Raios Uva ou Lámpada Finsen

A lámpada de Finsen foi inventada polo científico danés que leva o seu nome, para o tratamento de diversas afeccións por medio da radiación ultravioleta. Foi empregada para casos de raquitismo e doenzas dermatolóxicas.
Fotómetro de chamaAparello de Raios X Portátil