Ecógrafo Siemens Sonoline

Este é o primeiro ecógrafo adquirido pola Sanidade Pública de Vigo. Empregado polo servizo de Radioloxía do Hospital Xeral durante a década dos oitenta, serviu como equipo de ultrason para obter cálculos xerais e cálculos de obstetricia e xinecoloxía en M- Mode (Motion Mode).

O M- Mode fala do tempo empregado no percorrido das ondas. Éste depende da velocidade do son. Cando existen grandes diferenzas nas propiedades acústicas dos tecidos, por exemplo ao pasar de líquido a sólido, a relación tempo- distancia deixa de ser lineal e prodúcense alteracións nas medidas.

A Ecografía tivo unha evolución moi rápida grazas á súa inocuidade, facilitando a posibilidade de practicar de forma repetida exploracións ecográficas a un mismo doente, ser riscos e cun costo relativamente baixo.  Esta técnica permite obter imaxes de diagnose a partires dos ecos reflectidos pola emisión de ondas de ultrason. No seu momento foi a técnica máis avanzada de radiodiagnose. Permitía ver de forma directa esencialmente órganos sólidos do abdomen: fíado, bazo, riñóns, útero, vexiga, etc. sen necesidade de recurrir a técnicas máis agresivas.

Os primeriros ecógrafos eran estáticos, é dicir, producían unha imaxe fixa; eran moi voluminosos e difíciles de manexar, requerindo incluso a axuda de asistentes. Non é o caso do noso Sonoline, un avanzado ecógrafo cun monitor de pantalla LCD no que podemos apreciar a importancia da informática como avance científico que impulsou o desenvolvemento da Medicina.

Grazas a estes novos computadores foi posible obter significativas melloras nos equipos, como a ecografía en cor, a tridimensional ou a telesonografía. Actualmente todos os equipos son dixitais e moi sinxelos de manexar, permitindo sondas que poden penetrar incluso vasos de pequeno calibre.

Este equipo xa era máis pequeno e livián que os seus antecesores, permitindo técnicas como a sonomamografía ou a eco de tiroides que desplazaron no tempo á mamografía e a gamagrafía respectivamente.

O concepto actual de ecografía obstétrica é totalmente diferente ó establecido ata hai poucos anos. Agora é a forma máis confiable e segura de examinar ó embrión e feto e de controlar a xestación. A ecografía obstétrica permite obter unha diagnose rápida sen ter que esperar meses.

Antes a ecografía era un exame selectivo, agora é unha proba indispensable. É innegable que actualmente o ultrason é o medio diagnóstico máis útil e as súas áreas de desenvolvemento aínda se atopan nos seus comenzos cunhas posibilidades inimaxinables.

Actualmente existen máis de 60 ecógrafos e máis avanzados tecnolóxicamente na área sanitaria de Vigo.

Aparello de Diatermia

A Diatermia ten a súa orixe nos estudos desenvolvidos polo físico, enxeñeiro e gran Tesla, que axudado por D’Arsonval, contribuiu significativamente á ciencia a través das súas investigacións.

En 1930 foi o francés quen amosou que a frecuencia superior a 100 kHz aplicada por condución a través de electrodos de metal en contacto coa pel, fora capaz de quentar os tecidos profundos, sen efectos nocivos. Xurdiu a diatermia por condución.

Pero foi na segunda metade do século XX cando Zeyneck e Nagelschmidt melloraron a técnica a través de equipos avanzados. Estes permitiron o tratamento de diversas patoloxías mediante a aplicación de correntes de alta frecuencia (calor) nas zonas afectadas. ; o que reactiva o metabolismo celular.

Este tipo de técnica foi introducida en España en 1910 grazas ao Dr. Celedonio Calatayud. Este doutor foi pioneiro no uso da diatermia nas terapias xinecolóxicas, o que supuxo un gran avance a nivel internacional. Conseguiu desenvolver o seu propio estudio de diatermia ó mesmo tempo que os seus contemporáneos alemáns.

A diatermia está intimamente relacionada coa electroterapia. Servizos médicos privados, balnearios e hidroterapia ofrecen este tipo de sesións que nun tempo foron asociadas co tratamento de enfermidades do sistema nervioso e neurolóxicas: cabe suliñar o importante papel que tivo esta disciplina médica no tratamento da psicose, en que os doentes eran sometidos a tratamentos de diatermia cerebral na primeira década dos anos vinte usando correntes galvanizadas. Os doutores finalmente consideraron esta terapia, insegura e ineficente.

O ámbito no que se desenvolve inclúe traumatoloxía, fisioterapia, rehabilitación, medicina deportiva, reumatoloxía, xestión da dor, dermatoloxía e medicina estética.

Hoxe a diatermia ten efectos fisiolóxicos moi beneficiosos para a saúde:

  • Elevación da temperatura do tecido
  • Aumento do fluxo vascular mediante vasodilatación
  • Aporte máis elevado das endorfinas liberada
  • Antiinflamatorio
  • Antiespasmódicos
  • Difusión crecente nas membranas celulares: neuralterapia
  • Fluidificación de coloides e graxas
  • Xermicida
  • Contribución enerxética